Kto rano wstaje temu Pan Bóg daje

Są w moim charakterze (albo raczej charakterku ;) ) miejsca które chętnie poddałabym modyfikacji. Kilka z tych niedociągnięć to błahe sprawy, ale mam też sporo poważnych przywar. Z niektórymi nauczyłam się żyć, z wieloma walczę do teraz, ale jest też grupa którą udało mi się wyplenić (robiąc tym samym miejsce dla kolejnych niechcianych gości). Jednym z czołowych działaczy komitetu „Denerwujące Przywary” jest popularne powszechnie- lenistwo. Mam w zanadrzu parę rodzajów tego utrudniacza: lenistwo ciężkiego tyłka, lenistwo sprzątaniowe (chyba najbardziej popularne), lenistwo towarzyskie, lenistwo twórcze, lenistwo kulinarne, lenistwo Spreżynowe, i wiele wiele innych lenistw. Dzisiaj jednak skupię się na lenistwie rannym, bo ostatnio dokucza mi bardziej dotkliwie niż było to kiedyś. A dlaczego? Kiedy wstaje rano moim oczom ukazuje się zapychający dech w piersi widok.

Za każdym razem zatyka mnie z wrażenia, w oczach pojawiają się łzy wzruszenia i powoli dociera do świeżo obudzonego mózgu informacja, że to jest nasz domek, że tak pięknie mieszkamy i że podobnymi widokami będę mogła się raczyć aż do późnej starości. Już zaczynam odfruwać z radości, czuje jak moje papcie (po poznańsku) unoszą się nad panelami, gdy z okolic żuchwy dochodzi mnie mało przyjemny dźwięk. Potem ciepły, korpulentny serdelek ląduje w moim oku, a broda dostaje sporą dawkę mokrego ślimara. Wytrącona z rajskiej wędrówki patrzę w kierunku swoich rąk i coraz to intensywniejszych dźwięków „yyyyyyy...YYY!!!!” połączonych z ciągnięciem za włosy (moje włosy!!!) i widzę Sprężynę! No tak, to już po delektacji otaczającym mnie światem. Wtedy pojawia się myśl, że gdybym wstała razem z mężem to miałabym czas na osobistą, prywatną herbatkę w towarzystwie porannego światła i dźwięków budzącej się przyrody. Czas  tylko dla siebie. Ale moje ranne lenistwo niestety co dzień zwycięża, a wystarczyłoby zwlec się z łóżka pół godziny przed pobudką Ulki i już dzień zacząłby się milej, a ja mogłąbym odfajkować likwidację jednej z przywar. Macie jakieś sposoby na ranne wstawanie? Mój tata, szalony wynalazca, o którym wspominałam już wcześniej, tutaj, za czasów studenckich musiał podczas wakacji wcześnie się budzić. Przychodziło mu to równie trudno co mi teraz, ale jego profil studiów (konstruktor maszyn) zobowiązuje... On poradził sobie z tym problemem następująco: podłączył budzik do pompy  w studni, wąż ogrodowy przerzucił przez okno sypialni i zabezpieczył tak żeby trudno go było wyjąć. Kiedy zegarek dzwonił, pompa się włączała, a mój tata wiedział, że ma tylko minutę na wyskoczenie z łóżka i wyłączenie mechanizmu. Jednak po takim mało przyjemnym biegu, do mokrego i chłodnego ogrodu, szybko wskakiwał z powrotem pod pierzynkę, żeby się ogrzać, a wraz z ciepełkiem wracał problem snu. Myślę jednak, że mój M. nie zaufałby mi na tyle, żeby ryzykować powódź w nowo wymalowanym pokoju, więc jeśli macie jakieś triki na ranne wstawanie to chętnie wypróbuje. A teraz parę fotek z naszego poranka.

 

Ostatnio przez nasz domek przewija się sporo ludu, dlatego muszę trochę się nagłówkować co tu upichcić. Ma być w miarę szybko, smacznie, efektownie, ale żeby składniki były proste do kupienia, gdyż głównie to M. robi zakupy... Musiałybyście słyszeć o co on mnie pytał kiedy kazałam mu kupić chrzan do ogórków i ILE go przyniósł w efekcie !!!

Do naszych prywatnych hiciorów należy Czosnkowa sałatka pomidorowa. Z pozoru wydaje się mało ciekawa, ale naprawdę jest pyszna i chociaż nie ma w niej nic odkrywczego to takie połączenie składników daje cudowne doznania. 

Czosnkowa sałatka pomidorowa

Pomidory sparzyć, zdjąć skórkę i pokroić na grube plastry, na wierzch utrzeć żółty ser (gouda, edam rycki, jakiś zwyczajny, nie słodki). Polać sosem (przed samym podaniem!!!). Na wierzch koniecznie położyć listek świeżej bazylii.

Sos czosnkowy: pół na pół majonezu i jogurtu (gęstego np. bałkańskiego) z dużą ilością świeżego, sprasowanego czosnku, sól i pieprz.

Można ją również przygotować w formie koreczków (i ja chyba taką wersje wolę). Gruby plaster żółtego sera, na to cząstka pomidora, kleks z sosu czosnkowego (tylko w tym wypadku daje sam majonez bez jogurtu) i listek bazylii na wierzch, wszystko nawleczone na wykałaczkę. Mniami.

A na deser zapraszam na 

Czekoladowe tiramisu z pysznym kremem Baileysowym. 

* 250 g serka mascarpone

* 200ml śmietany kremówki

* tabliczka czekolady gorzkiej

* 1/2 tabliczki mlecznej czekolady

* 30g cukru waniliowego (ja dodaje do smaku)

* 3-4 łyżki likieru Baileys

* esencja z kawy

* biszkopty

1. Cukier i czekolady rozpuścić w garnku, albo w kąpieli wodnej.
2. Ostudzić.
3. Dodać 2-3 łyżki likieru.
4. Serek mascarpone ubić ze śmietaną na puszysty krem. Powoli dodawać czekoladową maź, wciąż ubijając.
5. Krem zrobi się dość rzadki dlatego trzeba włożyć go do lodówki.
6. Biszkopty nasączyć esencją z kawy z dodatkiem reszty likieru.
7. Układać piętrami, raz biszkopty, raz krem. Przed podaniem włożyć na chwilkę do lodówki.

 Życzę smacznego i łatwego we wstawaniu łikendu;)