Dziupla

 

Jeszcze parę miesięcy temu mieszkaliśmy z M. i sprężynująca Sprężyną w kawalerce o oszałamiającym metrażu 28m2. Maleńki pokój z łazienka i kuchnią, był dla nas schronieniem przez trzy lata i chociaż nie było to łatwe to udomowiliśmy i pokochaliśmy to miejsce. Okna wychodziły tylko na ulicę Głogowską (dla mieszkańców Poznania wszystko jest w tym momencie jasne, dla niewtajemniczonych- jest to jedna z głównych ulic stolicy Wielkopolski), więc ruch za oknami był olbrzymi: tramwaje, ciężarówki, motory, karetki i niedaleko stacjonujące pogotowie MPK. Nie było możliwości oglądania telewizji nawet przy uchylonym oknie. Po pierwszej przebytej zimie w naszej kawalerce zabrałam się za sprzątanie mikrusowego balkoniku. Już po paru szurnięciach miotłą zaczęłam się intensywnie rozglądać z pytaniem skąd się wzięło tutaj tyle ziemi!??? Doniczki stały nienaruszone, a drugie piętro przecież nie pozwala na dostanie się tego typu zanieczyszczeń ?! Po uzbieraniu dwóch czubatych szufelek czarnego „piachu” dotarło do mnie co to za proszek na moim balkonie. Spaliny, sadza, smoła- zwał jak zwał, po prostu syf wydobywający się z samochodów i kominów. Koszmar! Wszystko było ubrudzone: okna, rośliny, balustrada, a wiklinowa mata, którą wyłożyłam nasz balkon wręcz kleiła się od sadzy. Takich trudności było wiele, ale była to NASZA dziupla (jak ją pieszczotliwie nazywaliśmy). Pierwsze mieszkanko zakochanej, młodej pary. Nie było łatwo tam żyć we dwójkę, a co dopiero gdy pojawiła się Ulka, ale do teraz z rozrzewnieniem wspominamy tamten czas. Kiedy pierwszy raz przekroczyliśmy progi mieszkania, znajdowało się w opłakanym stanie. Dzięki ogromowi pracy jaki w nią własnoręcznie włożyliśmy, stała się przytulnym azylem, który dał nam mnóstwo wspaniałych wspomnień. Dlatego poświęcam ten post naszej Dziupli przy ulicy Głogowskiej, na wspomnienie której kręci mi się łezka w oku. Wybaczcie jakość zdjęć, ale jak się domyślacie nie były one robione z myślą o publicznej prezentacji.

 A na koniec okienna dekoracja „Jesień 2009” prosto z ulicy Głogowskiej.

 Pozdrawiam i życzę miłego wieczoru, pełnego wspomnień o minionych jesieniach.