Już są! :)

Na wstępie ostrzegam, że post napisałam w czasach panowania pięknej, złotej jesieni, dlatego proszę się nie dziwić, że spaceruje w nim, po dwornych włościach jedynie w szlafroku i kaloszach. Zapewniam-od paru dni nie wykonuje już tej czynności ;) w zamian, w tym samym, rannym terminie męczę się z rozpalaniem kominka. To tyle ze wstępu. Zapraszam do czytania :)

Wstałam dzisiaj wcześniej nawet niż słowiki, koguty, czy inne ptactwo cierpiące na bezsenność, ba! nawet wcześniej niż Sprężyna. Uwielbiam rankiem, kiedy cały dom śpi wyjść opatulona w ciepły szlafrok i gumiaki na przeciągający się świat. Rosa na trawie, chłód jesiennego poranka, zapach zimy zaglądającej czy jesień już sobie poszła czy jeszcze wyleguje się w ciepłym złotym słońcu. Uwielbiam takie momenty, gdyż dają mi siłę do dalszego działania. Parę dni temu zmieniłam swój punkt startowy i zaczynam poranny obchód ogrodu nie od wyjścia na taras, ale jak Pan Bóg przykazał, od drzwi wejściowych!!! Bo takie coś nareszcie pojawiło się w naszym domku! Juhu!

Są idealne, takie jak sobie wymarzyłam i takie jak na zdjęciach w sklepie internetowym- co mnie niezmiernie cieszy, bo wiadomo jak to bywa kiedy kolor, szybę itp. wybiera się oglądając próbki tylko na monitorze komputera. 

Nie mamy jeszcze klamki, bo ta która była dołączona w komplecie naszym zdaniem zupełnie nie pasuje. Szukamy takiej, która podobna będzie do metalowej kraty i boków ławki stojącej na ganku. 

Po obchodzie ogrodu, paru prychnięciach na Koty-Huncwoty, które skaczą po moich drogocennych chwastach (jak nazywa je mój mąż), z pustym kubkiem udałam się do domu ogarnąć przestrzeń poziomą i pionową, żeby zrobić miejsce dla dzisiejszego bałaganu. 

Z wczorajszego spaceru przyniosłam złote trawy i żółte liście szparagów, a ponieważ poprzednia dekoracja stołu już mi się znudziła więc ułożyłam nowy, jesienny bukiet.

Obiecałam, że będą pantofelki, więc przyszedł czas i na nie.

Kupiłam je w Netto za oszałamiająca cenę 14 zł z groszami. Są mięciutkie i takie romantyczne (jeśli buty w ogóle mogą być romantyczne ;) ). No i bardzo podobają się naszej Sprężynce- szczególnie jak mama wywija w nich hołubce :)

Jeszcze na koniec zdjęcie, które muszę umieścić, bo pokazuje ogrom radości, który promieniuje z Ulki kiedy chodzi ! :))))

To takie niesamowite, że dla ogromnej większości ludzi poruszanie się jest jak oddychanie. Po prostu jest. Teraz, kiedy obserwuje córeczkę, jak zaciska usteczka i piąstki z emocji i wysiłku, żeby przebyć parę metrów uświadamiam sobie ile nas wszystkich kosztowała nerwów taka nauka, a teraz tego nie pamiętamy. Szkoda, że obecnie, kiedy jesteśmy już tacy starzy ;), sama myśl o pokonywaniu swoich słabości wielu przyprawia o ból głowy. Obserwując Ulkę uświadamiam sobie, że nie tylko ja ją czegoś mogę nauczyć, ale ona mnie również. Zapał, otwartość, energia, ciepło i wyobraźnia, to cechy których brakuje wielu dorosłym, a przecież patrząc na małe bąble widzimy, że kiedyś mogliśmy poszczycić się takimi zaletami! 

Namawiam do poszukiwań w swoich zakamarkach dziecięcego podejścia do świata, które gdzieś tam wciąż w nas trwa. Dzięki niemu rzeczywistość może wydać się bardziej kolorowa :)