Kocia mama

Jesień pełna parą. Chuch mgielny, lekki szronik na rannej trawce, słoneczko niziutko, a roślinność coraz bardziej beżowa i szeleszcząca. Uwielbiam ten czas, a teraz, kiedy zostaliśmy szczęśliwymi posiadaczami kominka to już w ogóle- raj na ziemi. Z tej okazji machnęłam sobie kalendarz październikowy. Wiem, że miesiąc już jest w akcji, ale jakbym zrobiła stronice listopadową to musiałabym czekać na możliwość jej użytkowania, a to u takiej niecierpliwej jednostki jak ja nie wchodzi w rachubę. Postanowiłam podzielić się z Wami swoim nowym czasoodliczaczem. Proszę o przymknięcie, i to tak do szparek, swoich ocząt podczas patrzenia na mój wytwór, bo pierwszy raz zabawiłam się w Corelu, na tak dużą skalę. Może jednak komuś się spodoba, przyda, albo to i to.

Co do najważniejszych informacji to po pierwsze: muszę się pochwalić i zarazem bardzo podziękować Agnieszce z artistic jewellery. Jakiś czas temu wygrałam u tej utalentowanej blogowiczki pierwsze w życiu candy!  Do zdobycia była sówka-wisiorek. Cieszę się podwójnie, że ją dostałam, bo bardzo przypomina biżuterię którą lata temu wypatrzyłam w jednej z krakowskich galerii. Byłam wtedy wiecznie niedofinansowaną studentką i nie mogłam sobie na nią pozwolić. Po powrocie do mieszkania, zaczęłam marudzić i narzekać, w końcu wymęczone moim zrzędzeniem współlokatorki wypchnęły mnie za drzwi i przykazały nie wracać bez wisiorka. Jak to najczęściej bywa w takich sytuacjach, okazało się, że sówki już nie ma. Od tego czasu zwracałam uwagę na wszelkiego typu biżuterię ptaszkową krążącą po naszych sklepach i sklepiczkach. Jednak wszystko co dotychczas widziałam nie było TAKIE, aż w końcu wypatrzyłam sówkę Agnieszki. Ale to nie wszystko! Nasza uzdolniona blogowa koleżanka sprawiła mi wielką niespodziankę i do paczuszki z wisiorkiem dołożyła kolczyki w pięknym zielonym kolorku. Bardzo dziękuje Aguś! A pod spodem możecie na własne oczy zobaczyć jakie cuda do mnie dofruneły.

 Kolejne ważna informacja dotyczy bohaterki mojego ostatniego postu, czyli Marudy. Dziewczyna czuje się już o wiele lepiej, chociaż parę dni temu jedna z ran znowu się odnowiła. Na szczęście mam jeszcze maść i antybiotyk, więc wróciłam do roli kociej pielęgniarki. Pod spodem fotka z zabiegowego.

 Ale żeby nie było tak łatwo, koleżance Marudzie tak bardzo spodobało się Spa, że przyprowadziła do naszej budy swoje trzy lipcowe kociaki (dodam, tak dla przypomnienia, że w brzuchu ma kolejne). W ten sposób powoli przeradzam się w  Violette Villas. Jednego z włochatych huncwotów udało nam się upchnąć do teściów, bo ich etatowy kot zaginął. Nie wiem czy miałyście kiedyś przyjemność łapać dzikiego kota? Ja w tym temacie byłam jednostką niedoświadczoną i dlatego zabrałam się do całej akcji, bez skafandra ochronnego, czego efektem były cztery głęboko gryzione rany, dwie u mnie, jedna u mojej teściowej i kolejna u M. Mam nadzieję, że za parę dni nie dostaniemy wodowstrętu, piany na ustach i innych objawów wścieklizny. Z pozostałych dwóch kotków jeden jest niestety jakiś taki.... no żeby nie powiedzieć słowa na I, to ujmę to...Opóźniony. Taka klucha, niedorajda. Początkowo, jak się u nas pojawił, to powłóczył  tylnymi łapami (najwyraźniej koci ortopeda w naszych stronach miałby rację bytu), teraz niby stawia je poprawnie, ale nie wspina się, nie skacze i nie szaleje jak przystało na zdrowego kota. Jest też najłatwiejszy do złapania i na pewno sprytem nie grzeszy. W związku z tym martwię się, że nie przetrwa zimy. Ma u nas schronienie i jedzenie, ale przed wygłodniałymi lisami, kunami, jenotami itp. nie dam rady go ochronić. Pomyślałam sobie, że może któraś z Was przygarnęłaby takiego małego gapulka. Na pewno nie zdemoluje domu skacząc po firankach i meblach. Gwarantuje, że prędzej wyrządzi szkodę framudze nie trafiając w światło drzwi, niż uszkodzi coś w typowo koci sposób. Na poniższym zdjęciu Kluska to ten sierściuch wtulający się w różowy polar, zresztą nic dziwnego, jest jedynym z całej trójki, którego da się złapać bez ryzykowania przegryzienia tętnicy.

Posiadanie tylu włochaczy ma swoje dobre strony, jedną z nich jest żywe zainteresowanie kotkami ze strony Sprężynki.

Ale żeby nie było tylko o zwierzątkach to pokaże Wam co zmajstrowałam w czasie kiedy mnie nie było. Na pierwszy ogień kostka- telegram i kartka ślubna. 

Jestem też w trakcie lepienia Albumu malucha dla Antosi, która miała pojawić się wczoraj, ale chyba jej się nie spieszy, więc wciąż czekamy. 

Jeśli ktoś stęsknił się za Sprężyną to informuje, że nauczyła się chodzić i przy pomocy naszych palcy tupta po całym domu. Dla niedowiarków lekko poruszony dowód.

A tutaj parę fotek Ulki wpatrzonej w tatusia biegającego po rusztowaniu.

No dziewczynki, na koniec  mogłabym jeszcze napisać o mojej akcji cebulkowej, ale to chyba temat na osobny post.

A więc do zobaczyska już wkrótce!