Najgorsze za nami

Post z 13.08.2012

Internetu nadal u mnie ani widu ani słychu. Telewizor odbiera jedynie baaardzo zaśnieżoną dwójkę. Komórka, a raczej Orange też szwankuje. Z telefonem najszybciej mogłabym się rozprawić, ale jak pomyśle, że mam po raz dziesiąty zadzwonić na infolinie to mi się coś w brzuchu przekręca i bynajmniej nie są to motylki podekscytowania. Ogólnie jestem odcięta od świata, więc jeśli ktoś chce poczuć co to znaczy życie w pipidówce to zapraszam serdecznie, szczególnie, że warunki mieszkaniowe są już na poziomie dwóch gwiazdek, a miejscami nawet trzech. Panele i kafelki położone, woda i WC w domu, okna umyte, więc jak ktoś będzie próbował wtargnąć to przynajmniej da się przez nie dojrzeć „rys charakterystyczny”. Tylko ciepłej wody brak i kuchni z prawdziwego zdarzenia, ale to już niebawem zostanie zmienione. 

Proszę spojrzeć jakie dziecko szczęśliwe pomimo (delikatnie mówiąc) bałaganu. Jedno jest pewne, Ulka pedantką nie jest.

Sprężyna po intensywnych wygłupach z mamą w końcu zasnęła, a ja zrobiłam sobie kawkę wyciągnęłam czekoladkę (mam nadzieje, że moja mama tego nie czyta) i biorę parę oddechów spokoju przed kolejnym sprężynowym natarciem. W zeszłym tygodniu odwiedziła nas moja teściowa. Złota kobieta umyła mi większość okien, pomogła ustawić prowizoryczną kuchnie i zajęła się małą kiedy ja kończyłam malowanie. Pod tymczasowymi schodami mój tata konstruktor-wynalazca wybudował niezwykle pojemną skrytkę, która ma służyć za moją pracownie, a póki co będzie pokojem gościnnym. M. karci mnie, że nie wypada trzymać gości pod schodami, ale ponieważ jako pokój teściowej skrytka sprawdziła się rewelacyjnie więc nie zważam na jego grymasy i po raz kolejny zapraszam do naszego domku – jest gdzie przenocować. Ale co ja tam będę pisać, zobaczcie sami.

Jak na razie wtope daliśmy tylko z oknami (to może w osobnym poście bo nadal jest to temat drażliwy), kabiną i kafelkami w kuchni. Okien nie można już wymienić, kabinę mam nadzieje, że jeszcze tak (chociaż M. zgubił paragon), ale z kafelkami w kuchni to dałam ciała ja. Przykazałam mistrzowi od ceramiki ściennej zafugować kuchnie fugą od kafelków z wiatrołapu. I tak zamiast jasnobeżowej fugi kafelki w kuchni dostały potężną dawkę ciemnej czekolady. Ponieważ są stylizowane na „otrzaskane zrębem czasu” wyglądają teraz jak nie tylko obśrupane, ale również poważnie brudne i to nie tylko kurzem zamierzchłych dni, ale brudem szaletowym. Koszmar!

Mój kochany tata próbował mnie pocieszyć, że kiedy pojawią się szafki to na pewno kafelki nie będą rzucać się w oczy, ale kiedy dziesiąta osoba zapytała mnie dlaczego pan który kład płytki tak nabrudził chwyciłam za śrubokrent i zaczęłam dłubać. 30 minut i piętnaście kafelków zostało obskrobanych (w tym trzy uszkodzone- i tutaj chwała nam za wybranie ceramiki stylizowanej na staroć). Niestety czekoladowa fuga wgryzła się nie tylko w szpary pomiędzy kafelkami ale również we wcześniej wspomniane fabryczne obskrobania dlatego oprócz śrubokręta muszę także pracować pędzelkiem, szczoteczką i płynem do usuwania tego typu zabrudzeń. Na szczęście wydrapywanie fugi jest całkiem przyjemne i nie idzie tak strasznie jak początkowo przypuszczałam, niemniej jednak jest to czasochłonne i bardzo brudzi otoczenie. Zobaczymy. Żyję dużą nadzieją, że uda mi się doprowadzić kafelki do stanu zerowego i zafugować je na jaśniejszy odcień.

Żegnam Was z naszego nowego, żółtego salonu.