Nietypowa Księga Gości + GRATIS ! Miłosna historia dla nieśmiałych :)

 

Przeglądałam niedawno stare zdjęcia i natrafiłam na sporą ilość moich papierowych wytworów, których jeszcze nie pokazywałam. Pozwólcie, że dzisiaj zacznę od klimatów romantico. 

Księga Gości jest w formie segregatora A4. Uważam takie rozwiązanie za wyjątkowo trafne (dziękuje za burzę oklasków ;)). Goście weselni biorą do swoich stolików kartki i każdy w swoim tempie (a na weselach bywa ono bardzo zróżnicowane...) duma co na nich zamieścić. Dzięki temu nie ma konieczności tworzenia Weselnego Klubu Poszukiwaczy Zaginionej Księgi, no i po wpis nie ustawiają się kolejki godne mięsnego z PRLu. Po wpisaniu życzeń, (a nawet wklejeniu zdjęcia) goście wpinają kartki do segregatora. Dzięki takiemu rozwiązaniu już zapisane strony bezpiecznie leżą w segregatorze, a nie wędrują po biesiadnych stołach ryzykując wątpliwej urody zabrudzeniem.
Taki myk ;)

Z tyłu znajduje się koperta zamykana na magnes, a forma segregatora pozwala na trzymanie w nim nie tylko życzeń ale również innych pamiątek (telegramów, wycinków prasowych, rachunków... ;)).

Nie wiem czy wiecie, ale według Kalendarza Świąt Nietypowych wczoraj obchodziliśmy Dzień Ukrytej Miłości i Dzień Osób Nieśmiałych. Postanowiłam z tej okazji przytoczyć Wam pewną starą, rodzinną historię.

Moja babcia w młodości miała koleżankę, że tak powiem, mało asertywną (co nie przeszkadzało jej być istotą kochliwą). Owa nieśmiała panna zakochała się w nieznajomym przystojniaku z sąsiedniej dzielnicy. Wzdychała do niego, trzepotała rzęsami (oczywiście tylko próbnie, przed lustrem) i tęsknie spoglądała w kierunku jego domu. Któregoś dnia doszła do niej informacja, że jej obiekt westchnień ma w najbliższym czasie imieniny. Zastanawiała się długo co z tym fantem zrobić, aż w końcu podjęła męską decyzję: ujawni swoje uczucia. Kupiła piękny, jedwabny krawat (a w tamtych czasach to był nie lada wypas), zapakowała go w godny papier i wybrała się ku swemu przeznaczeniu. Jednak czym była bliżej domu nieznajomego tym trudniej jej było poruszać się w przód, a zdecydowanie łatwiej szło zawracanie.
Na całą tę dziwną sytuację napatoczyła się moja babcia (koleżanka z podstawówki Panny Nieśmiałej). Nieszczęśliwie zakochana zwierzyła się znajomej ze swoich rozterek, a następnie poprosiła, żeby ta w jej imieniu zaniosła prezent solenizantowi. Babcia wprawdzie się broniła. No bo jak?! Niezaproszona, ma pakować się nieznajomemu do domu ?! W końcu jednak uległa błaganiom Panny Nieśmiałej. Wzięła zapakowany krawat i zadzwoniła pod wskazany adres. Drzwi otworzyły się bardzo szybko i w progu stanął Tadeusz (vel Pan Przystojniak).
Stało się ! Trąby archanielskie zagrzmiały, snop świetlistego blasku spadł na moją babcie, a solenizant pokrył się od stóp do głowy błyszczącym pyłem rozświetlając dwie sąsiednie ulice. Czas się zatrzymał i byli tylko ONI - moja babcia i mój dziadek (bo jak się pewnie domyślacie Pan Przystojniak stał się w przyszłości moim dziadkiem).
A kiedy moi 20 letni dziadkowie lewitowali w chmurze miłosnych spojrzeń, Panna Nieśmiała, obgryzając paznokcie, czekała w sąsiedniej bramie na relacje z misji. I tak przez swoją nieśmiałość straciła: ukochanego, koleżankę i krawat.
Oczywiście historię z lekka ubarwiłam, żeby współczesnym czytelnikom przypadła do gustu (a'la Danielle Steel ;)), ale całe zdarzenie jest jak najprawdziwszą prawdą.
Powinnam podziękować Pannie Nieśmiałej, bo gdyby nie ona to mnie by nie było i niezapominatkowego bloga też by nie było, no i opowiadania również. Jednak nie będę tego robić tylko głośno i wy-ra-źnie powiem ("słuchajcie uważnie bo nie będę powtarzać"):

Drodzy nieśmiali podczytywacze, bierzcie "krawaty" w SWOJE ręce i sami załatwiajcie własne sprawy, bo
życie potajemnie organizuje nam konkursy, w których nagroda jest często trudna do przewidzenia.

 

Wasza naromantyzowana (przynajmniej dziś)
NiezapominATKA